Artykuły, Popularne

Głodówka na Pawiaku

2017-01-03

„Czerwony sztandar” donosi o strajku głodowym więźniów Pawiaka, w celu uzyskania poprawy warunków pobytu. Strajk wybuchł w maju 1904 roku i przyłączyli się do niego studenci aresztowani podczas demonstracji na pogrzebie Józefa Birencwajga. Relacja mówi o chłopcu Czarnobrodym, który został ciężko pobity w czasie pogrzebu na ulicy Gęsiej, o zajściu wspominała wcześniejsza notka w „Czerwonym sztandarze”.

Dnia 17 maja około 100 towarzyszy na Pawiaku rozpoczęło „strajk głodowy” w celu wywalczenia znośniejszych warunków, gdyż w ostatnich czasach położenie siedzących na Pawiaku stawało się coraz gorsze. Do „strajkujących” przyłączyli się studenci aresztowani na pogrzebie tow. [Józefa] Birencwajga. Strajkujący żądali:

1. Uwolnienia chorego towarzysza Szai Drezdenera, znajdującego się w wysokim stopniu suchot,

2. Spaceru 15-minutowego dla towarzyszy znajdujących się pod śledztwem,

3. Polepszenia pokarmu więziennego,

4. Oświetlania cel na koszt skarbu,

5. Widzeń co tydzień i nie przez kraty,

6. Zniesienia pozbawiania widzeń, praktykowanego jako kara,

7. Pozwolenia na palenie papierosów, bez wszelkich ograniczeń,

8. Wyroków dla dawno siedzących pod śledztwem oraz dla studentów, aresztowanych na pogrzebie tow. Birencwajga,

9. Uwolnienia 14-letniego chłopca Czarnobrodego, którego policja strasznie pobiła na pogrzebie Birencwejga i osadziła na Pawiaku bez wszelkiego powodu.

Strajk trwał od wtorku rana (17 maja), do czwartku (20 maja) i zakończył się częściowym zwycięstwem więźniów.

Źródło: Czerwony sztandar, lipiec 1904, nr 18, s. 11.

Więzienie - rosyjska gazeta satyryczna